Większość uczelni preferuje Przypis źródłowy zwykły, czyli system klasyczny, co już zostało omówione w poradniku ,,Zasady tworzenia przypisów”. Są one przede wszystkim funkcjonalne i szczegółowe. Przypis znajduje się na końcu każdej strony i w przypisie zawarte są dokładne informacje – autor, tytuł, rok i miejsce wydania, a także strony. Po tak uszczegółowionym przypisie, nikt nie będzie miał problemów ze znalezieniem informacji.
Jednakże są również inne sposoby tworzenia przypisów. Jednym z nich jest system numeryczny. Polega on na umieszczaniu numeru przypisu w nawiasie kwadratowym. Numer z nawiasu odnosi się do numeru pozycji w bibliografii. Przykładowy tekst z takim przypisem wygląda następująco:
Tłuszcze roślinne ze względu na zawartość głównie kwasów tłuszczowych nienasyconych stanowią ważny składnik pożywienia. [5,18] Liczne prace udowodniły pozytywny wpływ na zdrowie diety bogatej w nieprzetworzone oleje charakteryzujących się obecnością także innych prozdrowotnych składników: antyutleniaczy, polifenoli i steroli, które odgrywają istotną rolę w neutralizacji wolnych rodników, produktów przemiany materii. [7]
I bibliografia:
- Kawka W., Policja w ujęciu historycznym i współczesnym, Wilno 1939,
- Majchrowicz W., Zlecanie zadań służbowych w Policji. Zarys problematyki, Słupsk 2013,
Taki system jest najczęściej stosowany w pracach medycznych, przyrodniczych oraz pedagogicznych. Mankamentem jest brak funkcjonalności – aby sprawdzić każdy przypis, musimy przejść do bibliografii końcowej
Kolejnym systemem jest system harwardzki, typowy dla prac humanistycznych. Ten rodzaj przypisów określany bywa mianem przypisu "nazwisko/data", a czasem "alfabetyczny". Przewodnią zasadą jest podawanie w tekście głównym w nawiasie półokrągłym lub kwadratowym nazwiska autora (lub skrótu tytułu w przypadku prac zbiorowych), daty wydania oraz numeru strony. Występują tu dwa warianty – z podaniem strony lub bez.
Przykłady:
(J. Cieślak, 2009)
(J. Cieślak, 2009, s. 131)
W przypadku, kiedy pozycja ma dwóch autorów, podaje się obydwa nazwiska rozdzielając spójnikiem "i", np.:
(P. Racibirski i B.Kosiński, 2000, s. 31)
W przypadku większej liczby autorów można podać nazwisko pierwszego i użyć skrótu polskiego "i in." lub łacińskiego "et al.", np.
(Z. Zdanowiczi i in., 2010, s. 23-45)
W przypadku, gdy odwołujemy się do kilku prac tego samego autora, dla ich odróżnienia dodaje się po dacie publikacji małą literę "a", "b" itd., np.
(M. Zak, 2010a)
(M. Zak, 2010b)
Przy decyzji o używaniu tego rodzaju przypisów, należy pamiętać, aby w bibliografii załącznikowej koniecznie podać rok wydania. W przypadku wielu publikacji tego samego autora dodajemy litery a, b,c, itd.
